کوه پایه های بلند توچال در شمال تهران، روز پنچشنبه ٢٤ بهمن ١٣٨٧، رفیق و هم بند مبارزمان بهنام کرمی را از ما گرفت. بهنام برای کوهنوردی به توچال رفته بود و در انجا در اثر یخ زدگی جان می سپارد. بهنام در سال ١٣۶٠ به اتهام ارتباط با سازمان چریک های فدائی خلق(اقلیت)دستگیر و تحت وحشیانه ترین شنکجه ها قرار گرفت. او مراحل بازجوئی و شکنجه و دوران هفت سال زندان را با سرافرازی و مقاومت در زندانهای اوین، قزل حصار و گوهردشت پشت سر نهاد. بهنام چند ماه بعد از کشتار زندانیان سیاسی،  در بهمن ماه ۱۳۶۷ از زندان آزاد شد. در بیرون از زندان، همواره یار و همراه توده های کارگر و زحمتکش و تکیه گاه آنان بود. بهنام ورزشکار و مبارزی با خصوصیات والای انسانی و عضو گروه کوهنوردی کارگری سایپا دیزل بود. روز حادثه، یک تیم ۶ نفری متشکل از دو زن و چهار مرد صعود خود به قله توچال را جهت آمادگی برنامه زمستانی دماوند آغاز نمود. این گروه حوالی ساعت چهار بعد از ظهر روز پنچشنبه در مسیر قله توچال به ایستگاه هفت تله کابین گرفتار بوران شدید شد و در نهایت بهنام یکی از افراد تیم که کوهنورد با تجربه ای بود در این حادثه جان سپرد .